บทที่ 4 แยกจากครอบครัวและความรัก

"แคสซี่ ในที่สุดเธอก็กลับมา ฉันเป็นห่วงเรื่องเมื่อวานมากเลยนะ" โอลิเวียทำหน้าเหมือนรู้สึกผิด "แต่อาร์เธอร์เขาไม่ชอบเธอจริงๆ นะ แล้วเธอก็บังคับความรู้สึกใครไม่ได้หรอก"

แววตาของแคสซี่เย็นชาลง "พอได้แล้วน่า ที่นี่ไม่มีคนอื่น เลิกเสแสร้งซะที ฉันประเมินเธอต่ำไปจริงๆ"

"อย่าทำแบบนี้สิ" โอลิเวียกัดริมฝีปาก น้ำตาไหลพราก "จากนี้ไป ฉันจะยอมเธอทุกอย่าง ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องบริษัทอีกแล้ว นี่ เอกสารพวกนี้เอาไปสิ"

เธอยัดเอกสารใส่มือแคสซี่โดยไม่พูดอะไรอีก

แคสซี่สับสน เผลอปัดเอกสารทิ้งโดยไม่รู้ตัว ทำให้กระดาษกระจายเกลื่อนพื้น

"พวกแกทำอะไรกันน่ะ" ทันใดนั้น เฮเลนก็เดินขึ้นมาจากชั้นล่าง เห็นโอลิเวียน้ำตานองหน้ากับเอกสารที่กระจายเกลื่อนพื้น

หล่อนพูดเสริมว่า "นี่มันเอกสารบริษัทที่พ่อแกให้แกดูไม่ใช่เหรอ"

"แม่คะ อย่าโกรธพี่แคสซี่เลยค่ะ ทั้งหมดเป็นความผิดของหนูเอง" โอลิเวียรีบอธิบายหน้าซีด "พี่แคสซี่บอกไม่ให้หนูยุ่งเรื่องบริษัท หนูเลยอยากเอาเอกสารพวกนี้มาให้พี่เขา แต่พี่เขาคงยังโกรธเรื่องอาร์เธอร์อยู่"

"เธอพูดจาเหลวไหล!" แคสซี่ทนฟังโอลิเวียบิดเบือนความจริงไม่ไหว รีบพูดแทรกขึ้น

"หุบปากนะ" เฮเลนถลึงตาใส่แคสซี่อย่างโกรธเคือง "ใครให้สิทธิ์แกมาจัดการเรื่องบริษัท เอกสารพวกนี้พ่อกับฉันตั้งใจจะให้โอลิเวียดู อาทิตย์หน้า โอลิเวียจะเข้ามาทำงานในตำแหน่งผู้จัดการอย่างเป็นทางการ แกทำตัวดีๆ หน่อยแล้วกัน"

แคสซี่ตกใจ "หนูเรียนสูงกว่า มีประสบการณ์มากกว่าเขานะคะ ตอนอยู่บริษัทปีก่อน หนูก็ยังไม่ได้เป็นผู้จัดการเลย ทำไมเขาถึงได้เป็นผู้จัดการล่ะคะ"

"แม่คะ หนูไม่อยากเป็นผู้จัดการแล้วค่ะ อย่าให้เรื่องนี้กระทบความสัมพันธ์ของหนูกับพี่แคสซี่เลยนะคะ" โอลิเวียรีบพูดเสียงสั่นเครือ

เฮเลนกอดโอลิเวียอย่างรักใคร่ "เห็นไหมล่ะ โอลิเวียให้ความสำคัญกับความเป็นพี่เป็นน้อง แต่แกมันใจแคบแล้วก็คิดเล็กคิดน้อย ไม่แปลกใจเลยที่อาร์เธอร์เลือกโอลิเวีย"

ใจแคบแล้วก็คิดเล็กคิดน้อยงั้นเหรอ นี่น่ะเหรอที่เฮเลนคิดกับเธอ คำพูดของหล่อนทำให้แคสซี่เสียใจมาก

ทำไมเฮเลนถึงลำเอียงได้ขนาดนี้

แคสซี่โตมากับเฮเลนตั้งแต่เด็ก เฮเลนไม่รู้หรือไงว่าเธอเป็นคนยังไง

ตั้งแต่เมื่อวานจนถึงตอนนี้ ไม่มีใครปลอบใจเธอเลย ราวกับว่าทุกอย่างเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว

ความโกรธที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนพลุ่งพล่านขึ้นในใจแคสซี่ เธอถอยหลังไปสองก้าว "ก็ได้ค่ะ หนูมันแย่เอง งั้นหนูไปได้หรือยังคะ"

แล้วเธอก็กลับเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทางอย่างลวกๆ

เสียงของโอลิเวียดังมาจากหน้าประตู "แม่คะ พี่แคสซี่กำลังเสียใจ เราไปคุยกับพี่เขาดีไหมคะ"

เฮเลนตอบ "ปล่อยยัยนั่นไปเถอะ นิสัยก็เป็นแบบนี้แหละ ถูกตามใจจนเคยตัว เดี๋ยวอีกสองสามวันก็กลับมาเองแหละ มานี่ลูกกำลังจะหมั้นแล้ว ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ลูกดีกว่า"

เสียงพูดคุยค่อยๆ เลือนหายไป

น้ำตาหยดเผาะลงบนหลังมือขณะที่แคสซี่ขับรถออกไปพร้อมกระเป๋าเดินทาง

วินาทีนั้น เธอรู้สึกเหมือนสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป ทั้งครอบครัวและความรักต่างก็หลุดลอยไปจากเธอ

เธอไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย แต่ทำไมทุกคนถึงทำกับเธอแบบนี้

เธอกำพวงมาลัยแน่น แววตาฉายประกายความเคียดแค้นอย่างรุนแรง